Για τις στέγες φιλοξενίας ανηλίκων

Εκδημοκρατισμός των κοινωνικών φορέων: αρκεί;

Κλείνουν Στέγες Φιλοξενίας Ανηλίκων, που δέχονται κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας παιδιά και εφήβους από δυσμενή οικογενειακά και κοινωνικά περιβάλλοντα. Έχουν σημειωθεί μάλιστα περιστατικά αυτοκτονιών -άστεγων πια- νεαρών. Πρόκειται για εγκληματική απόφαση των υπευθύνων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, καθώς και υπεροπτική αδιαφορία των φιλόδοξων καρεκλοκένταυρων δικτυωμένων υπευθύνων των κατά τόπους Εισαγγελιών και Διευθύνσεων του Ιδρύματος, γιατί προτιμούν να υποβάλουν τα σέβη τους στους ανωτέρους τους, διασφαλίζοντας τα προνόμιά τους, παρά να θυσιάσουν τα συμφέροντά τους για το καλό των παιδιών αγωνιζόμενοι για τη λειτουργία της Στέγης. Αρμόδιοι-ες μάλιστα των Δικαστικών Μεγάρων αποποιούνται των κοινωνικών ευθυνών τους και με σκαιό τρόπο κατηγορούν συσταθείσες Επιτροπές Αλληλεγγύης ότι διαμαρτύρονται εκ των υστέρων για εντυπωσιασμό, ψεύδονται ότι τάχα τα παιδιά δεν επιθυμούν να μένουν πια στη Στέγη, υπερτονίζουν την ανάγκη οικογενειακής συνοχής και ευθύνης, και άλλα τέτοια εκσυγχρονιστικά.
Το τραγικό τέλος νέων κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν είναι παρά η εικόνα της αστικής κοινωνίας, που με τις ανισότητες και την απουσία συλλογικότητας οδηγεί σε προσωπικά αδιέξοδα. Η κοινωνική πρόνοια για τα μη ευνοημένα ταξικά στρώματα είναι άγνωστη λέξη στη σημερινή καπιτα-ληστρική λαίλαπα, η οποία χαρακτηρίζεται από τη λογιστική πρακτική της συσσώρευσης κερδών για το κεφάλαιο και τους ανώτατους κρατικούς αξιωματούχους, με τα χαμηλότερα δυνατά κόστη. Έτσι, οι κοινωνικές παροχές θεωρούνται ανεπιθύμητες δαπάνες που πρέπει να περικοπούν!
Είναι αλήθεια ότι τα προνοιακά ιδρύματα στο αστικό κράτος λειτουργούν με εσωτερική ιεραρχία και κανονισμούς, είναι δηλαδή εξουσιαστικές δομές κοινωνικής ενσωμάτωσης. Όμως, έστω και με προβληματική λειτουργία και συντηρητισμό (από την εθνική και θρησκευτική διαπαιδαγώγηση και πειθαρχία μέχρι την ‘αναμόρφωση’, τον ‘σωφρονισμό’ και την παρακολούθηση του ‘τροφίμου’), προσέφεραν ένα καταφύγιο στα ‘παιδιά ενός κατώτερου θεού’ και μια υποτυπώδη κοινωνική ευαισθησία και ψυχολογική υποστήριξη. Το κράτος είναι φτωχό για τέτοια έξοδα, είναι όμως πλούσιο για τις προσλήψεις, τις αμοιβές και τα προνόμια των αστυνομικών, των στρατιωτικών και των δικαστών. «Λεφτά υπάρχουν» για εξοπλισμούς, καταστολή, διευθυντιλίκια, επιτροπές, εργολαβίες, και βεβαίως για την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Φτάνει πια! Να απαιτήσουμε:
Ανοιχτές στέγες φιλοξενίας με οριζόντια δομή και δημοκρατική λειτουργία, εποπτευόμενες από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας (και όχι από το Υπουργείο Δικαιοσύνης).
Ελεύθερη επιλογή διαμονής για τα παιδιά που απειλούνται με κοινωνικό αποκλεισμό.
Γενναίες δαπάνες σίτισης-περίθαλψης-παιδείας-ψυχαγωγίας για τους διαμένοντες.
Στελέχωση με μόνιμο και επαρκές ειδικό προσωπικό που να διέπεται από πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη και προσφορά.
Επαγγελματική και κοινωνική μέριμνα για τους φιλοξενούμενους, ώστε να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να γίνουν ενεργοί πολίτες.
Κοινωνική αλληλεγγύη τώρα, ενάντια στις ατομικές λύσεις, που φέρνουν από τη μια την απληστία και από την άλλη τραγικά αδιέξοδα.
Και βέβαια να μην ξεχάσουμε το επαναστατικό όραμα της ανατροπής αυτής της κοινωνίας, που γεννά την εκμετάλλευση, την υποταγή και την αυτοκαταστροφή.