Το ελληνικό εκλογικό σώμα

Οι διαπιστώσεις από τα εκλογικά αποτελέσματα του 2010 στις περιφερειακές-δημοτικές εκλογές είναι οι εξής:
Α) Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος είναι συγκρατημένα κεντρώοι και υποκριτές. Η πλειοψηφία προτιμά τη σταθερότητα, δεν είναι τολμηρή απέναντι σε αλλαγές, πόσο μάλλον απέναντι σε εναλλακτικές ομάδες του επαναστατικού σοσιαλισμού. Έτσι κι αλλιώς, σήμερα οι ριζοσπαστικοί διανοούμενοι είναι γραφικές φιγούρες, αφού είναι οι μόνοι που διαβάζουν.
Β) Υπάρχει μεγάλο ποσοστό που κοιτάζει απλώς το συμφέρον του, και μερικοί που κοιτάζουν τόσο πολύ το συμφέρον τους, που δεν διστάζουν να κάνουν ανίερες συμμαχίες ή ακόμα και να καταφύγουν στο ρατσισμό-ναζισμό και να ξεπουληθούν στους εθνικοσοσιαλιστές, με τη σύμπραξη του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, των τεσσάρων εξουσιών, της εκπαίδευσης και των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Επιπλέον, η οικονομική κρίση φέρνει φασισμό.
Γ) Υπάρχει αρκετά μεγάλο ποσοστό είτε αδιάφορων apolitique αμαθών, είτε βλακών, είτε ψιψινάκηδων, είτε συντηρητικών, είτε διαπλεκόμενων, είτε ραγιάδων που σέρνονται σε πελατειακές σχέσεις από ανάγκη. Και μεγάλο ποσοστό παρασύρεται από ό,τι προβάλλει η τηλεόραση. Αντίστοιχα, είναι καταδικασμένος σε αποτυχία όποιος υποψήφιος δεν προβάλλεται από τα ΜΜΕ, ιδίως την τηλεόραση.
Δ) Υπάρχουν λαϊκά στρώματα μεταξύ κεντροαριστεράς του ΠΑΣΟΚ και σταλινο-ΚΚΕ, αλλά δεν είναι πια η πλειοψηφία. Μάλλον τα μικροαστικά στρώματα πλειοψηφούν, από τη θητεία του Σημίτη κ.ε.
Ε) Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία, όχι μόνο δεν τολμά να αγωνιστεί αρκετά, αλλά και είναι διασπασμένη. Ουσιαστικά δεν έχει σοβαρή εκπροσώπηση, αλλά ‘ψαρεύει’ από το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, η ιδεολογική στροφή είναι εμφανής: από την επικράτηση της σοσιαλδημοκρατίας τη δεκαετία του 1980, περάσαμε στην επικράτηση της νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς.
ΣΤ) Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι η πλειοψηφία ακροβατεί μεταξύ αντιπαλοτήτων (π.χ. ΧΑ vs ΑΝΤΑΡΣΥΡΙΖΑ) και συνεργασιών (π.χ. αντιδεξιά σύνδρομα στο Δήμο Αθηναίων), καθώς και μεταξύ καταξίωσης κομματαρχών/πολιτικάντηδων/ηγετίσκων (π.χ. Ψωμιάδης που θυμίζει Μπερλουσκόνι), μεταξύ καταξίωσης αυτοδιοικητικών προσώπων με τεράστια επιρροή (π.χ. Σκοτινιώτης), μεταξύ τιμωρίας των αλαζόνων (π.χ. Κακλαμάνης) και μεταξύ αναζήτησης του καινούργιου (αλλαγές συσχετισμών, ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε περιφέρειες και δήμους παρά την άγνοια της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος γι’ αυτόν το συνδυασμό).
Ζ) Ο ελληνικός λαός και θέλει και δεν θέλει τον δικομματισμό, και θέλει και δεν θέλει την εξουσία, και θέλει και δεν θέλει τον πολιτικό αρχηγό, μάλλον προτιμώντας τον από τον θρησκευτικό, στρατιωτικό ή οικονομικο-επιχειρηματικό αρχηγό. Εγκλωβισμένος βεβαίως στο να διαλέγει τους αρχηγούς του.
Η) Ο εργασιακός Μεσαίωνας, οι ομάδες συμφερόντων, τα αρχηγιλίκια, η αλαζονεία, ο παραγοντισμός και κομματισμός, ο παποκαισαρισμός, η ψευτιά και η κλεψιά, οι βάρβαρες ιδεολογίες, οι επιθετικές συμπεριφορές, ο δημόσιος ευτελισμός στα realities πού θα μπορούσαν να οδηγήσουν αυτόν τον τόπο;
Θ) Δεν είναι αμελητέα τα φαινόμενα κοινωνικού εκφασισμού και βαρβαρότητας, κατά τα οποία ο πολίτης φέρεται με δουλοπρέπεια στους δυνατούς και με βιαιότητα, σωματική ή ψυχολογική, σε όσους κρίνει αδύναμους ή νομίζει ότι δεν τους έχει ανάγκη.